blog 2 - de eerste week

Daar stond ik dan... Ik, mezelf, alleen. Tegenstander: de rest van de wereld. Want zo voelde dat wel aan. Heel de maatschappij is doordrenkt van de alcohol. Wat je ook wil doen, alcohol is er steevast bij. Kom je aan in een restaurant, dan is de eerste vraag: "kunnen we al iets brengen voor den aperitief ?"

Ik las al een boek over iemand die hetzelfde project als ik aanging. Ook was er een blog onder mijn aandacht gekomen. En ik luisterde eveneens naar een podcast. De vraag die veel terug kwam: wat doe je die eerste dagen of weken? Onder een steen kruipen of net zoveel mogelijk de deur uitgaan zodat je snel elke situatie waar alcohol bij komt kijken, minstens 1 keer hebt meegemaakt?

Maw: was ik beter een jaar eerder gestopt in volle Corona periode? Nu ja, die keuze was er niet meer. Het leven begon weer zijn eigen gereide gangetje te gaan. Bijna nergens nog een mondmasker te bespeuren. Elke ervaring met alcohol meemaken? Dan ben ik zeker een jaar bezig bedacht ik me. Dus dan kunnen we’r beter zo snel mogelijk aan beginnen. Toch?

Dus zat ik tijdens ‘week 1’ te Brussel centrum na te denken over wat ik ging drinken als aperitief. Met 3 andere koppels waarvan de vrouw van koppel 1 de week er voor had gezegd: "wij gaan geen alcohol drinken die avond, maar jullie doen wat jullie willen hé." Ik dacht even aan mezelf en vond het wel OK dat ik 2 medestanders had. 5 alcoholdrinkers en 3 alcoholvrije. Best goed verdeeld! Stond ik dus toch niet alleen!

Was me dat even misrekend… want ik zat uiteindelijk als enige aan tafel met een ‘0.0 biertje’. Wat een gedrocht trouwens dat alcoholvrij bier. Had ik niet beter een spuitwater besteld? Ik dacht terug aan de periode dat ik stopte met roken. Toen had ik er niet beter op gevonden er mee te kappen in de week van Rock Werchter. Lag ik daar op de weide met mijn vrouw, te wachten op The Cure of was het R.E.M.? Ik zag overal rokers, alsof ik vastgeketend lag en alle sigaretten van de wereld zich verzameld hadden rondom mijn hoofd. Ik vermoed dat dit hetzelfde fenomeen is als wanneer je een nieuwe auto hebt gekocht. Plots zie je dat bepaalde model overal rijden. Het was evident dat er ook niet-rokers op de weide rondliepen maar die bleken zich precies allemaal verstopt te hebben.  

Zo zat ik ook in dat restaurant. Ik zag drank naast me, rond me, boven me, onder me,… Alleen niet in me. Gelukkig. Geen enkele persoon, binnen of op terras, dronk iets non-alcoholisch. Dat leek toch zo. En ik denk dat ik er niet ver naast zat met te zeggen ‘geen enkele’. Immers, 1 op 5 rookt nog maar wat drank betreft… Hoe dan ook: ik leek weer de enige in de wereld. Gezever maar zo voelt dat dan. Waar was ik nu toch weer aan begonnen?

De avond vorderde en de mensen werden tipsy. Maar wat bleek vooral? Ik was mijn eigen zelf en deed als altijd. Praten en luisteren en lachen en onnozel doen. Ik vond me even (niet) leuk als mét alcohol en voelde meer connectie met de mensen en hun verhalen. Ik amuseerde me even goed met de droge oneliners van de ene als met de grappige anekdotes van de andere. Ondanks een pré-aperitief én een echte aperitief én de wijn aan de tafel én de post-drink in een café: niemand was overdreven zat. Ik vond het zelfs grappig dat er iemand leuk dronken aan het worden was. Maar rond middernacht had ik het toch gehad. Gelukkig werd ik gered door de avondklok. Wat is dat een creepy woord… Maar het bestond toen wel degelijk! Om 23:30 kwam een politiewagen op de grote markt gereden. Mijn aandacht verlegde zich van het café naar buiten: wat zou er nu weer gebeurd zijn? Een vechtpartij?

Neen, tijd om naar huis te gaan dus… OEF! Want in tussentijd was er een oude kennis aan onze tafel komen staan. Iemand waarvan mijn broer al over had gezegd: "die drinkt er ook niet naast, amai." Mijn vrouw zei tegen hem, met enige trots in haar stem: “onzen Bruno drinkt niet.” Reactie van de heer: “tournée minerale of wa? Daar doe ik nie aan mee zenne, zo onnozel.” God ja, de maand februari.  Eigenlijk goed want als er vragen kwamen over ‘mijn niet drinken’, dan kon ik tenminste zeggen: het is tournée minerale hé! Want vragen zouden er sowieso komen. Niet dat ik bekend stond als een ultra zuiper maar het was ook niet voor niks dat als ik in het café aan de co-working space aankwam dat er dan binnen de kortste keren een pint klaarstond op de toog, die ik alleen maar hoefde mee te gritsen. In afwachting van pint 2.

De ‘quit lit’ had me ook angst ingeboezemd. Want blijkbaar is alcohol de enige drug waarbij je je moet verantwoorden wanneer je het niet - meer - neemt. Als 54 jarige man kon ik er niet van verdacht worden dat ik zwanger was, dus zou ik reacties krijgen als: ewel man, ben je ziek? Neem je medicatie? Slechte leverwaarden? Gaan we de droogstoppel uithangen? Mietje! Hoe lang ga jij dat volhouden?!? Philippe Geubels lachte hiermee tijdens een stukje stand up comedy: ”allee kerel, ga je vandaag géén lijntje mee snuiven?! Niet eentje? Doe niet flauw en verpest de sfeer hier niet hé!” Alcohol is inderdaad een even zware drug als cocaïne. Maar bij die laatste moet je je verantwoorden als je het wél neemt. Reacties van anderen op mijn gedrag: hoe ga ik daarmee omgaan? Het hield me bezig tijdens de hele eerste maand.  Absurd tot en met, maar het was mijn deel. Pas later besefte ik dat zoiets uiteraard het minst belangrijke is.

Maar die avond in Brussel:  dat uitje was alvast heel goed meegevallen!

Met vrienden op restaurant gaan: check!