blog 6 - rijden onder invloed (2)

Ik stapte vlot naar buiten en werd nog nuchterder door de bijtende kou. Ik rilde me blauw. Wat nu gedaan? Gaan vragen of ‘ze’ me toch wilden naar huis brengen, dat kwam niet eens in me op. Te trots voor. De vrouw bellen? Gosh neen, daar was het al te veel nacht voor. En dan moest ik haar heel dat verhaal gaan vertellen. Ik vroeg aan nachtwakers van een groot bedrijf, aan de kant van de steenweg, of ik even mocht schuilen?

Ze riepen terug dat ik in het bushok kon gaan zitten. Echt verwarmend was dat niet. Noch het antwoord noch me daar effectief gaan zetten. En toen bedacht ik een geweldig idee. Alles lijkt goed gevonden, in die toestand. Maar dit was totaal niet OK. Ik ging mijn tafelgenoot van daarnet opbellen. Om te vragen of hij me kon komen halen en naar huis brengen? Hij woonde zo’n 30 km verderop. En met zekerheid was ook hij totaal onveilig voor mijn bevriend koppel van daarnet en al hun collega's. Maar ik belde toch en hij kwam nog af ook. Enorm vriendelijk en behulpzaam dus, en dat na onze suboptimale avond samen...

Toen hij me veilig en wel thuis had afgezet was het al voorbij 2 uur. En wat merkte ik voor ik het huis betrad? Ik had mijn portefeuille niet meer bij me! Ik had mijn identiteitskaart en rijbewijs moeten afgeven toen die twee 'flurken' me deden stoppen. De rest zal dus nog steeds in de auto liggen. Daar gingen we dan maar even naartoe. Maar omdat ik wat onderkoeld was vond ik er niet beter op om de afstand van 300 meter naar mijn wagen met de auto van mijn vrouw te overbruggen... Het ene domme idee volgde het andere op.
Ook dit ging niet voor de wind. Door het laagje sneeuw dat er op het veldweggetje lag, gleed ik weg, tergend traag de gracht in.
Het zoveelste probleem van ‘de dag’. Dan ging ik maar verder te voet wegens geen andere optie maar wat bleek, de portefeuille lag niet in mijn auto.

Plots zat ik met maar liefst 4 problemen opgezadeld. Ik had moeten blazen met alle gevolgen van dien, gevolgen die ik nog niet eens kende. Mijn auto stond niet op onze oprit. En die van mijn vrouw lag schuin in de gracht. En mijn portefeuille, die had ik klaarblijkelijk verloren.
Ok, 1 voor 1 proberen oplossen dan maar.

Eerst de eigen auto weer op de oprit zetten. Het hoeveelste slechte idee van de avond / nacht was dat nu al? Maar die auto stond dan tenminste al op zijn plaats. Volgende issue: de andere auto. Ik ging thuis naar binnen en ging fluisterend aan het bellen op zoek naar een takeldienst. Er was er één die op weg was om auto’s te gaan wegslepen voor de markt in Leuven. Fuck, het werd later en later.
Toen die takelwagen eindelijk bij ons was aankwam, kwam er ook een ander vehikel voorbijgereden. Je raadt nooit wie het waren. Jawel, mijn twee politievrienden…

"Ewel meneer? Ga je nog op stap?" gevold door: "en wat zie ik?! Je auto is verzet van het plaats delict naar je huis!?" In plaats van te antwoorden: "ja, mijn vrouw ging met de auto kijken of mijn portefeuille in mijn auto lag en ze reed zich vast. Dan reed zij mijn auto terug en mocht ik het uiteraard bekopen met een oplossing te zoeken voor het andere auto probleem." Maar neen, een totaal onsamenhangend verhaal kwam er uit mijn mond gerold. Antwoord: "dat klopt niet hé meneer!"
Moegetergd was ik, maar door alleen 1 iemand zijn schuld: mezelve. Ik wou wel zeggen: "kunnen we stoppen met die 'meneer'?! Mijn voornaam volstaat!", maar besloot wijselijk niets te zeggen.
Ik had alweer een briljant idee en zei tegen de takelwagen-man: "kom, we zijn hier weg !" De politie reed uiteraard achter ons aan, inclusief zwaailicht. Alweer.

Aangekomen bij de plaats des onheil vroeg de 'mannelijke politie-snotneus' hoe dit eigenlijk te verklaren was? Ik moest achteraf toegeven dat het niet anders kon dat ook zij nieuwsgierig moeten geweest zijn naar het verhaal. Als agenten in functie maar evengoed als individuen. Maar ik voelde intussen dat er precies geen spat alcohol meer in mijn lijf zat, het was alreeds... 4am. Ik werd plots wel heel mondig en zei: "beste beiden, ik maak hier een vreselijke rotnacht mee en heb het nu echt wel gehad, niet in het minst met jullie twee!" Tot mijn grote ontsteltenis dropen ze af… Misschien om het vervolg van mij dossier te gaan uittikken? Want zij hadden er weer werk bij gekregen nu. Maar de auto van mijn vrouw stond wat later ook op de oprit. Flink zo, al twee zaken opgelost! Stel je voor dat ze opstaat en dat ze geen enkele auto zou zien staan… Dat hebben we lekker vermeden. Ik werd er zowaar blij van.

Maar een 3-tal uur later stormt de jarige na te zijn vertrokken, snel weer terug binnen. En wel tot in onze slaapkamer. Ze vroeg uiteraard wat er gebeurd was. Met slaapogen antwoordde ik dat ik er het er later wel zou over hebben want dat ik echt een zware nacht had gehad, op alle vlak. Maar dat ze haar vragen had, dat kon ik best geloven. Mijn portefeuille lag in de brievenbus. Maw: mijn nieuwe vrienden waren in de vroege uurtjes nog eens langsgekomen voor het terugbrengen van mijn verloren goed. Uiteraard net op het moment dat die takelwagen er stond. Dat ze eigenlijk waren komen helpen, dat hadden ze toen wel even mogen zeggen. Ook was ik minder blij omdat de pasfoto van mijn overleden moeder, die ze me destijds gaf in haar laatste levensjaar, er niet meer in zat.

Maar er was meer: de takelwagen was vergeten het hulpstuk van de eega haar auto af te schroeven. Ik was weggeweest voor een etentje met mijn eigen auto maar het was haar auto die was getakeld... En wat deed mijn portefeuille tussen de brieven en de krant? Ik belde ze niet veel later op het werk om wat uitleg te geven. Heel summier. Elke keer als ik het verhaal later vertelde aan iemand, hoorde ze er iets meer over.
Een paar dagen later lag ook het politiedossier in de bus. Bijna een boek dik. En het begin van een paar jaar miserie.

Pas een vol jaar later moest ik voor de politierechtbank verschijnen. Ik moest even rechtstaan van de Rechter en antwoorden op de vraag hoe oud ik was. Intussen was ik 40 jaar. Antwoord van de rechter: "als je nu 20 had gezegd kon ik het nog geloven dat je zoiets kon meemaken, maar 40…’?!" De man was niet goed geïnformeerd denk ik, want de veertigers van toen waren de ergste betreft ‘alcohol en rijden’. Heel de rechtbank wemelde van de mensen die een boete kregen voor ‘dronken rijden’. En er waren niet veel twintigers bij... Ik herinner me ook nog toen ik mijn rijbewijs mocht terughalen, toen ik om 9am tussen mensen stond die hetzelfde kwamen doen. Er waren er bij die toen al naar alcohol roken… Dat vond ik toch wel verbazingwekkend.

Na de veroordeling, tijdens mijn verplichte medische en psychologische testen, was de Dokter blij eens iemand te ontmoeten die nog niet gedronken had bij het langskomen. Zo zei hij dat letterlijk. Ik kreeg er bijna een goed gevoel van. Desondanks vond de psycholoog het blijkbaar nodig, hoorde ik achteraf, dat er op mijn rijbewijs verplicht ‘nultolerantie’ moest komen te staan. Dat kon op zich geen kwaad maar het ging me om het principe. Was ik dan zo'n erg geval?! Ik was tenminste nuchter toen ik mijn rijbewijs op een blauwe maandag om 9am kwam afhalen. Ik heb lang nagedacht waarom die idioot me dat lapte. Ik kon maar op één ding komen: ik had tijdens ons gesprek tussendoor gezegd dat ik beter mijn oprit was opgereden i.p.v. verder weg te rijden van de achtervolgende flikken. Dat moet hij blijkbaar een niet door de beugel kunnende opmerking gevonden hebben. Maar na ons lange gesprek zal die ene zin er voor gezorgd hebben dat hij tot de conclusie was gekomen dat ik de ernst van de feiten nog steeds niet besefte. Wat een keukenpsycholoog was me dat… Alsof ik fier was op wat ik gedaan had. Ik had mijn lesje wel geleerd!

Het heeft me veel moeite gekost om die opmerking van mijn rijbewijs te krijgen. Al die tijd dacht ik soms wel eens: er zijn er veel die eens zouden moeten ervaren wat ik die nacht meemaakte. Want het was zeker nuttig geweest dat ik zo in de penarie had gezeten. Ik moet er niet aan denken welke ergere zaken er in die toestand van die bewuste winternacht hadden kunnen gebeuren...